Πικ νικ

by - Φεβρουαρίου 18, 2014



Όσο πλησιάζει η άνοιξη και οι μέρες γίνονται πιο ζεστές και μεγάλες, τόσο πιο πολύ η επιθυμία μου για το αγαπημένο μου πικ νικ μεγαλώνει!
Όταν ήμουν μικρή, τις μέρες με καλό καιρό, ήταν σχεδόν σίγουρο πως οι γονείς μου θα μας πήγαιναν για πικ νικ σε ένα υπέροχο μέρος, με δέντρα, ξύλινα τραπέζια και ένα μεγάλο υδραγωγείο κάπου μακριά, έτσι για μια πινελιά μυστηρίου. Πολλές φορές, ερχόντουσαν παρέα και φίλοι με τα παιδιά τους , κι έτσι η χαρά ήταν μεγαλύτερη!!!
Κουβαλούσαμε μαζί μας μπάλες, παιχνίδια βιβλία και φυσικά το αγαπημένο μας "ψυγειάκι" που χωρούσε ένα ψυγείο ολάκερο!. Βρίσκαμε ένα μέρος με ήλιο αλλά και σκιά  και στήναμε το "σπιτάκι" μας. Καρέκλες για άραγμα, τραπεζάκι μικρό για τα ποτά, τραπεζομάντιλο με κεράσια , ένα μικρό φορητό μπάρμπεκιου και σακούλες για τα σκουπίδια μας. Η  ώρα του φαγητού,ήταν μια γιορτή. Τυριά, σαλάτες, πίτες, φαγητό απο την προηγούμενη μέρα, μπιφτέκια , λουκάνικα πατάτες και λαχανικά έτοιμα για ψήσιμο,φρούτα, κουλουράκια και κέικ, τσάι και καφές, χυμοί, κρασιά και μπύρες για τους μεγάλους. Ένα πανηγύρι!!! Τρώγαμε ελεύθερα, χωρίς να μας νοιάζει αν θα λερωθούμε ή αν θα λερώσουμε. Και κατα έναν περίεργο λόγο, εκεί, πάντα τρώγαμε περισσότερο απο το σπίτι μας κι έτσι όλοι ήμασταν ικανοποιημένοι. Μετά το φαγητό, και όσο οι μεγάλοι λέγανε τα δικά τους, εμείς παίζαμε κυνηγητό, κρυφτό, μήλα και φυσικά σχοινάκι. Ύστερα σειρά είχε η εξερεύνηση. Καινούργια λουλούδια για να προσθέσουμε στο φυτολόγιό μας, πασχαλίτσες, μυρμήγκια και σαύρες για παρατήρηση και αν είμασταν τυχερές, κύλισμα σε φρέσκο και δροσερό χορτάρι.
Κι όταν πια κουραζόμασταν απ'το πολύ παιχνίδι, παίρναμε τις κουβέρτες, τις στρώναμε κάτω και αράζαμε, διαβάζοντας απαραιτήτως Μίκυ Μάους και Ποπάυ ώσπου μας έπαιρνε ο ύπνος. Εκείνα τα μεσημέρια, ο ύπνος ήταν βάλσαμο.. Ερχόταν απο μόνος του και μας έπερνε απο το χέρι. Δεν είχε γκρίνια και στριφογυρίσματα.
Στο τέλος της χαράς, μαζεύαμε όλοι μαζί και το πιο μικρό μας σκουπίδι και φεύγαμε με την υπόσχεση πως  θα ξανάρθουμε  σύντομα.
Αυτές οι αναμνήσεις με γεμίζουν χαρά ,νοσταλγία κι ευγνωμοσύνη απέναντι στους γονείς μου.
Έτσι λοιπόν, κάθε φορά που υπάρχει δίλημμα για το που να πάμε μια ηλιόλουστη Κυριακή, καταλαβαίνετε τι μου έρχεται αμέσως στο μυαλό...Να πάμε για πικ νικ!!! 

Περιμένω τα σχόλια σας, εδώ και στην  σελίδα μου στο facebook

Σας φιλώ

You May Also Like

0 σχόλια