Σαν παιδί, γύρω στα 5, θυμάμαι να διαδίδω με κάθε ευκαιρία στα υπόλειπα παιδιά της εκάστωτε παρέας, πως οι γονείς μου με στέλνουν καράτε, πως έχω (κι όλας!!!) μαύρη ζώνη, και πως θα ήταν μεγάλο τους λάθος να με σπρώξουν ή να με χτυπήσουν...!!!
Δεν ξέρω αν ήταν σωστό ή λάθος αυτό που έκανα. Ξέρω μόνο πως δεν πείραζα κανέναν και κανένας δεν με πείραζε, κι έτσι είχα το κεφάλι μου ήσυχο. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η κόρη μου η Χριστίνα, (21 μηνών) έχει δεχτεί και δέχεται μικρά χτυπήματα, κυρίως απο τα συνομήλικα παιδάκια που κάνει παρέα. Η ίδια, δεν χτυπάει ούτε σπρώχνει, τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Στην αρχή αντιδρούσε έντονα ,κλαίγοντας και τρέχοντας στην αγκαλιά μου.
Τώρα τελευταία, όποτε έχει συμβεί, προσπαθεί να το αντιμετοπίσει με κάποιο τρόπο. Είτε με το να απομακρυνθεί απο το πεδίο μάχης, είτε βάζοντας τα χέρια της σε θέση άμυνας (βλέπε καράτε!!).
Τι κάνουμε σε περίπτωση που χτυπήσουν το παιδί μας? Τι κάνουμε σε περίπτωση που το παιδί μας χτυπήσει ένα άλλο παιδί? Σίγουρα είναι ένα απο τα πιο δύσκολα θέματα που καλείσαι να διαχειριστείς ως γονιός και στις δυο περιπτώσεις...
Το να μείνεις απαθείς και αμέτοχος δεν είναι λύση. Όπως δεν είναι λύση και το να επιτεθείς στο παιδάκι που χτυπάει.
Ψάχνοντας στο διαδίκτυο, βρήκα μερικές προτάσεις απο το "Κέντρο Παιδιού και Οικογένειας Προάγοντας". Ρίξτε μια ματιά.

Όταν το παιδί μας χτυπήσει κάποιο άλλο παιδί

•  Αποφεύγουμε τη σωματική τιμωρία.Προσπαθούμε με συζήτηση και πολλή κατανόηση για τα παιδιά να τους εξηγήσουμε, όταν ηρεμήσουν, ποιες συνέπειες έχει πρώτα από όλα για τα ίδια η επιθετικότητα τους, για παράδειγμα, να χάσουν την αγάπη των φίλων τους. Ύστερα, εξηγούμε τις συνέπειες, τη βλάβη, που θα υποστούν οι γύρω τους, όταν δεχτούν τα χτυπήματα τους, ή την καταστροφική τους διάθεση.

•   Φροντίζουμε ώστε η καλή συμπεριφορά να αξίζει τον κόπο. Αυτό σημαίνει ότι αν μέχρι τώρα αντιδρούσαμε στην κακή  συμπεριφορά με θυμό ή με άλλο τρόπο, και αγνοούσαμε σχεδόν το μεγαλύτερο μέρος της καλής συμπεριφοράς, είναι καιρός να αντιστρέψουμε τις αντιδράσεις σας, και να αρχίσουμε να αγνοούμε τη κακή συμπεριφορά, όσο αυτό είναι εφικτό, και να ανταμείβουμε την καλή.

•  Απομακρύνουμε τα παιδιά από το «ακροατήριο τους», ύστερα από ένα εκρηκτικό επεισόδιο. Σε ορισμένες περιπτώσεις, τα παιδιά για να τραβήξουν την προσοχή του γονέα ή του άλλου προσώπου, δίνουν «παραστάσεις» επιθετικής συμπεριφοράς . Η απομάκρυνση τους σε άλλο χώρο (σε άλλο δωμάτιο του σπιτιού) γίνεται, για να απομακρυνθούν από την εστία της έντασης και να ηρεμήσουν. Εκεί, χωρίς να τους επιβάλουμε σωματική τιμωρία, συζητάμε τους λόγους και τις συνέπειες της έκρηξης τους. Κάτι τέτοιο μπορεί να  είναι δύσκολο με τα νήπια ή τα μικρά παιδιά, αλλά φέρνει αρκετά καλά αποτελέσματα. Μέσα σε, όσο το δυνατό, πιο θερμό κλίμα βάζουμε τα παιδιά να ασχοληθούν με μια ωφέλιμη δραστηριότητα που τα ευχαριστεί (ζωγραφική, άθληση, άκουσμα μουσικής κ. ά.