-Μαμά, ξέρεις οι κότες, οι βάτραχοι, οι κροκόδειλοι, οι χελώνες και κάποια άλλα ζώα γεννούν αυγά! Και ξέρεις και κάτι άλλο…
-Πού τα έμαθες αυτά, αγάπη μου;
-Μου τα είπε ο μπαμπάς!
Μερικές μέρες αργότερα αναφέρω το σκηνικό στον Γ. λέγοντάς του πόσο πολύ χάρηκα με τα καινούργια πράγματα που έμαθε στην Χριστίνα. Και με τι χαρά ήρθε εκείνη και μου τα είπε…Και τι κρίμα που δεν έχω πάντα την διάθεση και το κουράγιο να της μαθαίνω και εγώ πράγματα για τη φύση, τη βροχή, τα σκαντζοχοιράκια,  τον κύκλο τη ζωής ή ότι άλλο τέλος πάντων. Τώρα που είναι σαν σφουγγάρι και ρουφάει τα πάντα…
Και εκείνος, όπως πάντα πιο σοφός, γεμάτος ελπίδα και ηρεμία, μου απάντησε πως κάθε μέρα, κάθε στιγμή, είναι μια καλή ευκαιρία να “μάθει” κάτι το παιδί από μας.
Να μάθει την υπομονή, την ώρα που περιμένουμε πεζοί στο φανάρι να ανάψει κόκκινο σε έναν άδειο δρόμο. Να μάθει την επικοινωνία, την ώρα που όταν δεν μας αρέσει κάτι που είπε ο άλλος αντί να του θυμώσουμε καθόμαστε και το συζητάμε. Να μάθει την γενναιοδωρία, την ώρα που μοιραζόμαστε το φαγητό μας ή χαρίζουμε κάτι σε κάποιον. Να μάθει την φιλοξενία, την ώρα που ανοίγουμε το σπίτι μας και την καρδιά μας. Να μάθει την αγάπη, την ώρα που ενώ θέλουμε να της φωνάξουμε την παίρνουμε αγκαλιά. Να μάθει την ειλικρίνεια, την ώρα που δεν της λέμε ποτέ ψέματα. Να μάθει την εμπιστοσύνη, την ώρα που ότι λέμε το κάνουμε. Να μάθει πως δεν υπάρχει το τέλειο, την ώρα που δεν έχουμε το κουράγιο και την όρεξη να της μάθουμε κάτι…